Rząd: Carcharhiniformes (żarłaczokształtne)
Rodzina: Triakidae (mustelowate)
Triakis scyllium
Ten przedstawiciel ryb chrzęstnoszkieletowych zasiedla północno-zachodnią część Oceanu Spokojnego od południowej Syberii, poprzez Japonię, Koreę i Chiny, do Tajwanu. Jest on związany z dnem szelfów kontynentalnych, od bardzo niewielkich głębokości do nawet 150 m. Toleruje niższe zasolenie, dlatego też jest często spotykany w ujściach rzek i płytkich zatokach, zwłaszcza na obszarach piaszczystych i porośniętych roślinnością, w tym trawą morską. Ten średniej wielkości gatunek rekina dorasta do 1,5 m długości. Samce dożywają 15 lat, zaś samice – 18. Prowadzi nocny tryb życia, zaś w ciągu dnia szuka kryjówek, m.in. w jaskiniach. W dużej mierze jest samotnikiem, jednak czasami odpoczywa w grupach liczących kilka osobników, niekiedy leżących jeden na drugim. Jego preferencje pokarmowe zmieniają się wraz z wiekiem. Również im większy rekin, tym bardziej urozmaicona jest jego dieta. Podstawę diety młodych osobników stanowią wieloszczety. Dojrzałe rekiny odżywiają się bezkręgowcami bentosowymi takimi jak szczetnice, w ich diecie obecne są skorupiaki, takie jak krewetki, kraby czy krewetka modliszkowa, jak również głowonogi, w tym ośmiornice. Rzadziej spożywają wieloszczety, osłonice i małe ryby denne takie jak płastugi, węgorze z rodzaju Conger czy śledzie. Ciało tego gatunku ma kolor szary na części grzbietowej i jasny brzuch. U osobników młodych na grzbiecie widoczne są ciemniejsze paski i kropki, które blakną z wiekiem. Jego pysk jest krótki, szeroki i zaokrąglony. Poziomo owalne oczy umieszczone są wysoko na głowie. Otwór gębowy tworzy krótki, szeroki łuk i ma długie bruzdy w rogach, które rozciągają się na obie szczęki. Ma dwie płetwy grzbietowe, przy czym druga jest nieznacznie mniejsza. Płetwa ogonowa ma dobrze rozwinięty płat dolny i wydatne wycięcie w pobliżu wierzchołka płata górnego. U osobników młodych dolny płat płetwy ogonowej jest znacznie mniej wyraźny. Do rozrodu dochodzi późnym latem.
Zaloty są brutalne, samiec pływa równolegle do samicy i chwyta ją zębami za płetwę piersiową. Następnie przekręca jej ciało tak, aby możliwa była kopulacja.
Jest to gatunek jajożyworodny, to znaczy, że samica wytwarza jaja, ale pozostają one w jej ciele, dopóki młode nie będą gotowe do wyklucia. Samica wytwarza od 9 do 26 jaj, chociaż możliwe są również mioty tak duże jak 42 młode. Inkubacja trwa od 9 do 12 miesięcy. Młode po wykluciu mają 18-20 cm długości. Samce dojrzałość osiągają w wieku 5-6 lat przy długości 93-106 cm, natomiast samice dojrzewają w wieku 6-7 lat, gdy mają 106-107 cm długości. Triakis nie stanowi zagrożenia dla ludzi i dobrze przystosowuje się do życia w zbiornikach hodowlanych. Podczas połowów trafia się jako przyłów (organizmy przypadkowo dostające się do sieci), ale jego mięso nie cieszy się popularnością.
Rekiny – nadzieja na zdrowie ludzi
Triakis jest typową rybą chrzęstnoszkieletową. Ze względu na swoją pozycję w procesie ewolucji, zarówno on, jak i inne gatunki rekinów znajdują zastosowanie jako gatunki modelowe pod względem genetycznym. Już w latach 70-tych XX wieku kilka substancji biologicznych pochodzących od rekinów znalazło zastosowanie w lekach lub dodatkach do żywności. Były to między innymi skwalen z wątroby rekina, który znalazł zastosowanie w medycynie oraz w kosmetyce czy też ekstrakt z chrząstki rekina, który wzmacnia kości i stawy. Od dziesięcioleci poszukiwane są kolejne bioaktywne substancje lub biomateriały pochodzące od rekinów, które byłyby przydatne zarówno w medycynie, jak i przemyśle.