Słodka czy słona? Zwierzęta sportretowane w tej sali pochodzą z subregionu Zatoki Gdańskiej położonego między Mierzeją Helską, a linią Hel-Gdynia. Akwen ten to Zatoka Pucka, której wewnętrzna część posiada doskonałe warunki dla rozwoju życia na dnie i w toni wodnej, ponieważ charakteryzuje się niewielką głębokością i małym wpływem wód otwartego morza. Płytka zatoka nad Bałtykiem słynie z największej bioróżnorodności w całej polskiej linii brzegowej, a jej mieszkańcy z powodzeniem mogliby stać się bohaterami bajek.
Obecność niektórych organizmów może stanowić siedlisko dla innych, np. łąki trawy morskiej Zostera marina są miejscem schronienia, rozrodu i żerowania licznych morskich zwierząt. Wśród podwodnych łąk zaszywa się iglicznia Syngnathus typhle i wężynka Nerophis ophidion, które barwą i kształtem upodobniły się do liści trawy morskiej. Do zobrazowania wyglądu tych unikatowych ryb najlepiej pasuje tytuł wiersza „Tańcowała igła z nitką” Jana Brzechwy, gdzie igłą byłaby iglicznia, a nitką wężynka z racji na swoje wydłużone ciało. Z kolei pospolitym mieszkańcem strefy brzegowej Bałtyku jest ciernik Gasterosteus aculeatus. Pomimo swych groźnych kolców cierniki zjadane są okresowo przez większe sandacze i szczupaki. Dlatego do obrony przed wrogami te nie przekraczające 8 cm długości ryby formują ławice. Czy to wystarczy, żeby nie zostać zjedzonym? Ryby drapieżne z Zatoki Puckiej też mają swoje strategie zdobywania pokarmu.
Szczupak Esox lucius poluje z ukrycia. Na miejsce przyczajenia wybiera akweny, których dno gęsto porasta roślinność.
Ten wytrwały drapieżnik godzinami wyczekuje w zasadzce, a jeśli chybi, nie goni ofiary. Podłużny tułów, ciemny w części grzbietowej a na bokach zielonkawy z żółtymi cętkami, zlewa się z otoczeniem. Oglądany z góry przypomina kłodę, z boku – niknie na tle wodorostów. Jego znakiem rozpoznawczym jest spłaszczona głowa i paszcza usiana ostrymi zębami rozmaitej wielkości. Szczupak może połknąć zdobycz większych rozmiarów, więc aby łatwiej przecisnęła się przez przełyk, obraca ją ku gardzieli głową. Młodociane okonie Perca fluviatilis żerują w ciągu dnia w stadzie. Dopiero dorosłe osobniki stają się samotnikami, a o ich drapieżnej naturze świadczy chociażby położenie otworu gębowego. Sen okonia… To zjawisko jest spotykane w przyrodzie. Okoń europejski usadawia się w tym czasie przy dnie zbiornika, opierając się o nie płetwami brzusznymi i ogonową. Ze stanu głębokiego snu nie jest w stanie wyrwać ryby nawet światło latarki nurka. Gdy okoń się budzi rozwija płetwę grzbietową i odpływa.
Pochylając się niżej nad łąką można zaobserwować spacerującego po dnie krabika amerykańskiego Rhithropanopeus harrisii, którego szerokość pancerza z reguły nie przekracza 2 cm. Czy jest się kogo bać? O krabie wiadomo, że jest notowany w Bałtyku jako gatunek obcy, a te najczęściej trafiają do naszego morza z wodami balastowymi statków. Ten gatunek pierwotnie występował w ujściach rzek w Teksasie i na Florydzie, a teraz zadomowił się w zatoce. W diecie pokarmowej krabika amerykańskiego pojawiają się drobne bezkręgowce oraz szczątki roślinne i zwierzęce, co czyni go podobnym do innych skorupiaków, takich jak krewetki bałtyckie Palaemon adspersus, które można spotkać wśród glonów.