Rząd: Decapoda (dziesięcionogi)
Rodzina: Palinuridae (langustowate)
Palinurus elephas
Ten gatunek skorupiaka występuje wzdłuż północno-wschodnich wybrzeży Atlantyku, od Norwegii po Maroko i Azory oraz w Morzu Śródziemnym, z wyjątkiem jego wschodnich krańców. Preferuje dno skaliste i podłoże koralowe, gdzie znajduje się wiele otworów i małych jaskiń, w których może się ukryć w ciągu dnia. Żyje tylko w wodach czystych – obecność langusty świadczy więc o niskim stopniu zanieczyszczenia środowiska. Zakres głębokości na której można ją zaobserwować to 5-200 metrów, jednak zwykle przebywa na głębokości od 10 do 70 metrów. Może żyć samotnie, w parach lub niewielkich grupach.
Langusta może osiągać maksymalną długość 50 cm, jednak zazwyczaj jest to 25-30 cm, i osiągać wagę wynoszącą nawet kilka kg. Maksymalny zweryfikowany wiek tego zwierzęcia wynosił 15 lat. Aby zwiększyć rozmiar ciała zwierzę zrzuca stary pancerz, na którego miejsce powstaje nowy, większy. W czasie linienia zwierzę jest bezbronne i może łatwiej paść ofiarą drapieżnika. Pancerz langusty zbudowany jest z dwóch części osłaniających głowotułów i odwłok, a ciało zakończone jest telsonem (ogon). Ma on kolor czerwono-brązowy, dodatkowo na części odwłokowej i na telsonie obecne są symetryczne białe plamy. Strona brzuszna ma kolor biały, chociaż czasami można znaleźć brązowe, piaszczyste i fioletowe przebarwienia. Głowotułów pokryty jest kolcami skierowanymi do przodu. Anteny są bardzo długie i masywne w pomarańczowo-białe paski. Pierwsza spośród pięciu par odnóży krocznych zaopatrzona jest w pseudoszczypce, zaś pozostałe 4 pary w ostre pazurki. Pod odwłokiem również znajdują się odnóża, są one znacznie krótsze i służą do pływania i podtrzymywania jaj przez samicę.
Langusta jest nocnym drapieżnikiem. Jest wszystkożerna, a jej dieta zmienia się w zależności od liczebności organizmów dennych obecnych w obszarze żerowania. Żywi się makroglonami, mszywiołami, wieloszczetami, skorupiakami oraz padliną, jednak to mięczaki i jeżowce są najważniejszym elementem jej diety. Oprócz dobowego cyklu żerowania zwierzęta te mają jeszcze cykl miesięczny, związany z księżycowym światłem. Nie należy wybierać się na połów langust w czasie pełni, ponieważ to w czasie nowiu żerowanie langust jest najbardziej intensywne.
Langusta jest zwierzęciem rozdzielnopłciowym. Podczas godów zaobserwować można ciekawe zachowanie, wówczas zwierzęta poruszają się „gęsiego” – jedno za drugim.
Do rozrodu dochodzi raz w roku w okresie od czerwca do października, przy czym najpierw rozradzają się większe samice, mniejsze później. W trakcie kopulacji samiec przyczepia spermatofory z nasieniem do „brzucha” samicy tuż poniżej otworów genitalnych. W momencie gdy samica składa jaja, odnóżami 5 pary przebija osłonkę spermatoforów uwalniając nasienie, które zapładnia jaja. Zapłodnione jaja przykleja pod odwłok i opiekuje się nimi do momentu wyklucia się larw (stadium phyllosoma), czyli przez około 6 miesięcy. Larwy mają kształt liścia i są planktoniczne. Po pewnym czasie larwy osiadają na skaliste dno i przekształcają się osobnika młodocianego, który dojrzałość płciową osiągnie przy długości około 7-8 cm. Langusta jest powszechnie łowiona w celach konsumpcyjnych i jest poszukiwanym przysmakiem, głównie w Morzu Śródziemnym. Tradycyjnie łapane są w pułapki lub ręcznie, ale narzędzia te zastąpiono drygawicami (rybackie narzędzie połowowe).
Czy langusta potrafi wyczuć zagrożenie?
Tak, langusta jest w stanie unikać rejony, w których wyczuje zagrożenie. Przeprowadzono eksperyment, w którym do zbiornika z drapieżnikiem, ośmiornicą Octopus vulgaris, wpuszczono langusty. Langusta wykazywała zachowania chemosensoryczne w odpowiedzi na zapach ośmiornicy. Była ona w stanie wykryć zapach drapieżnika wśród innych zapachów i unikać miejsca, w którym akurat przebywała ośmiornica.